Pediatr. Endocrinol. 12/2013;2(43):9-20
DOI: 10.18544/EP-01.12.02.1445
Wskaźniki auksologiczne i wyniki badań hormonalnych wykonanych przed rozpoczęciem terapii, warunkujące skuteczność leczenia hormonem wzrostu dzieci z somatotropinową niedoczynnością przysadki
1Department of Pediatric Endocrinology, Medical University of Lodz, Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Polish Mother’s Memorial Hospital – Research Institute in Lod,
2Department of Endocrinology and Metabolic Diseases, Polish Mother’s Memorial Hospital – Research Institute in Lodz, Department of Endocrinology and Metabolic Diseases Medical University of Lodz, Poland
Słowa kluczowe: niedobór wzrostu, somatotropinowa niedoczynność przysadki, leczenie hormonem wzrostu, insulinopodobny czynnik wzrostowy-I, wzrost końcowy, wzrost docelowy, wzrost przewidywany
Streszczenie
Wstęp. Czynniki prognostyczne warunkujące skuteczność terapii hormonem wzrostu (GH) dzieci z somatotropinową niedoczynnością przysadki (GHD) są nadal przedmiotem badań. Cel pracy. Oceniano zależność pomiędzy skutecznością terapii GH a wybranymi wskaźnikami auksologicznymi i wynikami badań hormonalnych wykonanych przed rozpoczęciem leczenia u dzieci z izolowanym, nienabytym GHD. Pacjenci i metody. Analizą objęto dane 150 pacjentów z izolowanym, nienabytym GHD, którzy ukończyli terapię GH i osiągnęli wzrost końcowy (FH). U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia oceniono wybrane wskaźniki auksologiczne oraz dokonano pomiaru stężenia IGF-I. Skuteczność terapii oceniono w odniesieniu do płci, stadium dojrzewania, ciężkości niedoboru wzrostu, wydzielania GH w testach stymulacyjnych i stężenia IGF-I przed rozpoczęciem leczenia. Wyniki. Nie stwierdzono różnic w skuteczności terapii GH u dziewcząt i chłopców, jak również pomiędzy dziećmi w okresie przeddojrzewaniowym i z rozpoczętym dojrzewaniem płciowym. Uzyskany FH nie różnił się także w zależności od ciężkości GHD. Skuteczność terapii była większa u pacjentów z cięższym niedoborem wzrostu oraz z niższym wydzielaniem IGF-I przed leczeniem. Leczenie okazało się nieskuteczne u pacjentów z wysokimi stężeniami IGF-I przed jego rozpoczęciem. Wniosek. Ciężkość niedoboru wzrostu oraz ciężkość wtórnego niedoboru IGF-I przed leczeniem GH okazały się istotnymi czynnikami prognostycznymi skuteczności terapii, podczas gdy nie wykazano zależności efektów leczenia od wydzielania GH w testach stymulacyjnych.